Solly as a Rock!!

“Mag ik je legitimatie even zien?” vroeg de cassiere, nadat ik om een pakje rode Gauloises had gevraagd. Verbouwereerd keek ik haar aan. “Pardon?”. “Dat moeten we tegenwoordig vragen, als klanten onder de twintig sigaretten of drank willen kopen”, antwoordde ze verontschuldigend. Met een grote grijns pakte ik mijn paspoort en hield die naast mijn hoofd. Een bekende achter me in de rij kon zijn lachen niet meer inhouden. Na een korte blik op mijn paspoort draaide ze zich om naar het sigarettenshap. Ik grijsde nog breder. “Vierenhalve euro, alstublieft”. “Dank je”, zei ik – uit de grond van mijn hart – toen ze me de sigaretten gaf.

Ja, misschien had ze een lange dag gehad of haar bril niet op, maar dit deed me erg goed, twee weken voor mijn 33ste verjaardag!

Ik moest glimlachen, toen ik van het billboard langs de A4 hoorde. Leuke actie, dacht ik, die zet mensen aan het denken. Het glimlachen verging me snel, toen ik wat reacties op de campagne las en hoorde. In EO’s Netwerk hoorde ik de voice-over zeggen, dat het een reactie is op assertieve christenen, en inspeelt op de angst dat christenen het land over gaat nemen, nu de Christen Unie in de regering zit. Mijn wenkbrauwen gingen acuut in frons-stand. Verderop in de reportage ging de initiatiefnemer van de atheismecampagne in gesprek met de man met het ‘Jezus Redt’-dak. Nou ja, gesprek…. De ‘Jesus Redt’-man probeerde de atheïst te overtuigen van het bestaan van God, bijna op het bekeren af. Toen heb ik gezapt.

Dat ik zelf pragmatisch atheist ben, heeft daar niets mee te maken. Ik ken veel mensen – naaste familie, vrienden, collega’s – die kracht putten uit hun geloof. En dat is mooi. Dat respecteer ik. Ik geloof alleen zelf niet. En dat wordt gerespecteerd door mijn gelovige vrienden. Ik wordt kriegel, wanneer mensen je proberen te overtuigen van het bestaan van God. Of de evololutietheorie – één van de pijlers van de geologie – weerleggen met bijbelcitaten. Of melden dat mijn leven zinloos is, als ik God niet accepteer. Er zijn grenzen. Ik heb mijn eigen overtuigingen en ik respecteer andermans geloofsovertuigingen ongeacht of ik het er mee eens ben of niet. (Flashback!)

Het lijkt wel politiek. God: je bent blijkbaar voor of tegen. Geen compromissen, geen nuances. De hamvraag lijkt me eerder of je in (een) God wenst te geloven of niet. Of het gewoon niet weet. En tja, dat mag een ieder voor zichzelf bepalen, toch?

Geachte Minister Donner,

U wilt dat hoogopgeleide werklozen na een jaar WW elke baan accepteren die hen wordt aangeboden. Ook als die fors onder hun niveau is, of minder betaald, las ik afgelopen week in de krant. Dit klinkt logisch: werk is de basis, en het doel van de WW-uitkering is slechts om de werkloze periode te overbruggen, maar deze periode moet natuurlijk tot een minimum beperkt worden. U doet voorkomen, alsof hoogopgeleide werklozen de werkloze periode wil rekken en zich te goed voelen voor een lagere functie. Dat zij snobistisch elk aanbod van werk dat minder verdient of op een lager niveau is dan zij wensen van de hand wijzen.

De werkelijkheid is weerbastiger. Ik weet uit eigen ervaring, dat de crux hem niet in het accepteren van een baan zit. Allereerst krijgt een hoogopgeleide WW-er vrijwel geen aanbiedingen door bemiddeling van het UWV. Zelf heb ik niet de beste herinneringen aan het UWV, en ik ben – volgens een artikel in De Pers – daar niet de enige in. Hoogopgeleiden moeten het voornamelijk zelf doen.

Het probleem zit hem voornamelijk in het aangenomen worden op een baan op lager niveau. Ik heb heel vaak gesolliciteerd op MBO-banen, waarop ik werd afgewezen. Als ik dan nabelde, en vroeg naar de reden van de afwijzing, zei men, dat ze dachten dat ik me snel zou vervelen. Of niet in het team zou passen. Of dat ik waarschijnlijk na een korte periode weer weg zou zijn – een baan die wel op mijn niveau was zou accepteren. Veel P&O;’ers dachten dat het geen echte sollicitatie was, maar eentje ‘voor de sollicitatieplicht‘.

Beste Minister Donner, hoogopgeleide WW-ers willen dolgraag aan het werk, maar moet wel van twee kanten komen. En ik vrees dat in deze tijd van economische onzekerheid, waarin de banen voor iedereen niet voor het oprapen liggen, de hoogopgeleide WW-er niet uw grootste uitdaging gaan vormen.

Hoogachtend,
Mw. Drs. S. van Mourik – van der Bruggen
werkloos tussen 2003 en 2005 (en 104 afwijzingen, waarvan 60 op banen onder mijn niveau)

Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen, volgens een zich herhalend script. Mijn vader vraagt me – telefonisch, per mail, in levende lijve – in het laatste weekend van februari: “Doe je weer mee?”. Waarop ik me elk jaar afvraag: “Waarmee?”. “Collecte voor Jantje Beton“, meestal gevolgd door een zucht van vaders kant. “Oh, ja, eerste week van maart. Wacht ik pak mijn agenda”, altijd gevolgd door gerommel. “Dinsdag?”. “Kun je woensdag ook?”. “Nee, alleen dinsdag”. “Ik zie je dan!”

En dan loop je op een dinsdagavond met een groepje door een wijk. Van deur naar deur. Aanbellen. Gewapend met collectebus en een glimlach. Want ongeacht of mensen open doen – je wil niet weten hoeveel mensen thuis zijn, en je ziet ze zitten!, maar niet open doen – of geld geven – geloof me, ik heb alle excuses al een keer gehoord – collecteren is gewoon leuk. Vaak krijg je leuke reacties (“Wat leuk dat Jantje nog bestaat, daar heb ik heel vroeger nog voor gecollecteerd”), boeiende gesprekken, al het kleingeld in huis (“Heb jij nog wat in je portemonnee?!”) of gewoon een gift en een glimlach. Wat voor mij ook meespeelt, is dat ik persoonlijk Jantje Beton één van de sympathiekere goede doelen vindt. Buiten spelen, dat gunnen we toch alle kinderen? (en volwassenen, zeker met het weer van afgelopen weekend, ik blijf hopen dat de lente snel terug is, maar dit alles ter zijde.)

Aan het eind van de avond – niet later dan half 9, want dan doet echt niemand meer open – zit mijn collectebus goed vol. Voldaan geef ik hem terug aan pa. Volgend jaar weer – al zal pa me daar gewoon weer aan moeten herinneren

ps. Mochten jullie nu géén enthousiaste collectant voor Jantje Beton aan de deur hebben gehad: je kunt ook online doneren!

En voor wie niet weet wat Jantje Beton doet:

Jantje Beton komt op voor de speelkansen van alle kinderen in Nederland. Als kinderen spelen hebben ze niet alleen plezier, ze doen ook allerlei ervaringen op die goed zijn voor hun ontwikkeling. Daarom bedenkt, financiert en organiseert Jantje Beton projecten om kinderen samen te laten spelen. Want samen spelen is leren samenleven.
Jantje Beton zet zich op allerlei niveaus in voor kinderen. Bijvoorbeeld door zich hard te maken voor een wet die gemeenten voorschrijft hoeveel ruimte zij minimaal moeten bestemmen voor speelruimte. Of door overleg met andere organisaties, bedrijven en de politiek. Maar ook onderzoek mogelijk maken, partijen samen brengen en stimuleren van beter jeugdbeleid maakt Jantje Beton de belangenbehartiger van kinderen en hun recht op spelen.

Voor mij markeert Carnaval het einde van de winter. En inderdaad zag ik op Aswoensdag de eerste zichtbare tekenen daarvan: grote groepen ganzen vlogen terug naar het noorden. In het Valkenberg staken aarzelend de krokussen hun kopjes boven het gras. Een zweem van belofte – een nieuw begin – hing in de lucht. Tijdens het wandelen, gisteren, in het Liesbos zag ik katjes aan de wilgen, sneeuwklokjes in knop. Boeren reden hun gier uit. En toen het zonnetje ging schijnen was het het zelfs bijna aangenaam te noemen. Vandaag weet ik het zeker: de winter is voorbij, het is (in ieder geval meteorologisch) LENTE!!!

Waar is mijn zonnebril, mijn flaneerjurkje en de terrasjes? Leg het picknickkleed en de prosecco maar klaar, we gaan naar buiten! Te hard van stapel, ik? Het was een lange, koude winter, en ik ben er helemaal klaar mee.

Oma is verhuisd. Voor de vierde keer in 95 levensjaren – de laatse keer was 67 jaar geleden. Na een val in huis, met als gevolg een lelijk gebroken heup, zat ze al even in een verpleegtehuis. Met z’n vieren op een kamer, allemaal van die ouwetjes – Oma’s woorden! -, en niemand die Pauw & Witteman keek. Roken mocht in een slecht geventileerde rookruimte in een andere vleugel. Oma had het er zeker niet slecht, maar echt naar haar zin ook niet. Het liefst wilde ze terug naar huis.
Helaas was het de kinderen al snel duidelijk dat ze écht niet meer alleen thuis kon blijven wonen, maar ze lieten Oma zelf het besluit nemen. Het liefst had Oma tussen 6 planken het huis waar zo lang gelukkig was met Opa verlaten, maar ze hakte twee weken geleden zelf de knoop door.
Oma zit nu in een verzorgingstehuis, op haar eigen kamer. Ze heeft haar eigen dressoir mee, haar eetkamerhoek, haar lievelingsstoel, al onze kopjes en haar eigen TV. Ze kan weer lekker Pauw & Witteman kijken, en op haar kamer roken. Ze zit er eigenlijk heel tevreden, maar het is toch anders dan thuis. Maar als ik op woensdagavond aan de tafel in de ‘voorkamer’ met Oma koffie drink, sigaretjes rook en we over van alles en nog wat praten, voelt het al bijna weer vertrouwd!