Nee. Ik wil het niet weten. Ik wil het niet horen. Ik ontken alles. Ik doe net of gisteravond niet is gebeurd. Het WK is helemaal nog niet voorbij. De finale is nog niet gespeeld. We hebben niet 4 minuten voor het eind van de 2e helft van de verlenging – nog nooit heb ik zó gehoopt op strafschoppen – verloren.
Ik wil de krant nog niet lezen, ik wil de radio niet horen, en bij de tune van het Journaal zap ik naar een andere zender. Ik zit nog in de onkennende fase…
Het was een prachtige maand, vol samenhorigheid, vol hoop. Hoop die op de Grote Markt gisteren ook lang overheerste, tot die 116de minuut. Toen vervloog de hoop. De samenhorigheid bleef. Samen treuren, samen tweede. Een flash-back naar 3 maart en 9 juni… Dus de trots opzij en samen naar de Molenstraat, naar de F.E.B.O., waar de vreugde wél overheerste. En vuurwerk werd afgestoken.
Vandaag hoop ik dat dat gevoel van “samen” nog even blijft hangen.
En vanavond eten we calamares.
