woensdag, 25 mei 2011

Revival

 

Zag allerlei #blogrevival berichten en t ging weer kriebelen.

Oh, wacht… Dat is waar: dit is mijn blog, mijn plek en ik kan hier zoveel tekens gebruiken als ik wil.

Opnieuw:

Ik zag op Twitter allerlei berichten met de hashtag Blogrevival en ik kwam via via op deze lekkere lange link zonder libische connecties :) en het ging weer ontzettend kriebelen. Stiekem was mijn weblog, waar ik 6 jaar lang min of meer regelmatig lief, leed en politiek deelde in coma gezakt – eigenlijk lag dit weblog al ruim 6 maanden dood in een hoekje van het internet, en was het niemand opgevallen, maar ja, doden kun je niet tot leven wekken, coma patiënten wel…

Nu zou ik de verhuis, het nieuwe huis, de nieuwe media, en wat dies meer zij de schuld kunnen geven, maar dit weblog was gewoon onder het kopje “Moeten” terecht gekomen. (Herrinnert u zich Peter nog? ) Er was eigenlijk heel veel onder het kopje “Moeten” terecht gekomen. Er waren nog maar weinig activiteiten waar ik nog echt “Leuk!” tegen kon zeggen. Waar ik nog energie in wilde steken. Time management was allang geen oplossing meer, en de ballen vielen één-voor-één uit de lucht…

Tot het kwartje weer eens viel. Net op tijd. En misschien leer ik het dit keer: genieten, rust nemen, nee zeggen…

De blogrevivalberichten kwamen precies op het juiste moment, ik was bijna vergeten dat ik deze uitlaatklep had. Solly as a Rock is back!

donderdag, 11 november 2010

Jongleren met tijd

 

Jongleren met tijdHet is alsof ik al weken aan het jongleren ben met mijn tijd en energie, en soms kan het niet anders, dat er dan wat ballen op de grond vallen. Er moeten nu eenmaal prioriteiten gesteld worden. Ik heb al een maand niet gewandeld, en ook mijn sociaal leven staat op een bijzonder laag pitje. Mijn ouders weten: geen nieuws, is goed nieuws. Alleen Oma ziet me wekelijks.

En de politiek? Dat gaat wel gewoon door, alleen leest u er hier even niets over. Tussen het overdag werken in Den Haag, ‘savonds klussen in de nieuwe flat, en ‘snachts slapen in de oude flat door, probeer ik met enig kunst- en vliegwerk zoveel mogelijk tijd aan mijn officiële hoofdfunctie te schenken. Dat lukt aardig, al moet ik sommige bijeenkomsten laten schieten. Maar wat er ook bij inschiet, is het schrijven van (politieke) achtergronden en verslagen voor dit blog. Het moet maar even zo, mijn motie voor meer uren in een dag heeft het nét niet gehaald.

Elkeweg, over minder dan twee weken gaan we over, en ik hoop per december weer meer aandacht voor dit blog te hebben. Ondertussen ben ik natuurlijk wel gewoon op Twitter, Facebook én Hyves te volgen, en qua politiek is www.pvdabreda.nl een aanrader!

dinsdag, 02 november 2010

Archibald II

 

Welja, dat kon er ook nog bij. Gisteravond is mijn fiets gejat! En niet zomaar een fiets, Archibald II* was al 7 jaar mijn trouwe – enige – vervoersmiddel. Voor de deur van de flat. Even weggezet – op slot! – tussen twee afspraken door, en: foetsie. Ik dacht nog: ze hebben hem even verzet, maar nee… Gewoon weg! Waarom die van mij? Er stonden nog 3 veel mooiere fietsen naast! Ik weet dat dit voor sommige mensen dagelijkse kost is, maar ik woon nu al 10 jaar in de Bredase binnenstad, en dit is mijn allereerste fietsdiefstal, dus ja, ik ben een tikje van slag.

Ik heb al aangifte gedaan, maar voor de zekerheid volgt hier een opsporingsbericht. Archibald II is een damesmodel Omafiets “Old Dutch” met blauw frame en zwarte spatborden. Archibald II droeg ten tijde van de diefstal een mosterdgeel smokingstrikje. Heeft u Archibald II gisteren ná 8 uur ‘savonds zien rijden, of heeft u informatie over zijn huidige verblijfplaats, neemt u dan contact met me op? Ik dank u hartelijk voor uw medewerking!

*) Ik heb de – volgens sommigen rare, ikzelf denk daar anders over, IKEA doet het tenslotte ook – gewoonte om dingen een naam te geven. Mocht u zich afvragen wie Archibald I was: dat was mijn Puch MV50.

maandag, 01 november 2010

Keuzes, keuzes, keuzes

 

Witte gij't?De verbouw verloopt voorspoedig. Schuren, gronden, bikken… wij zijn er inmiddels vreselijk bedreven in. Ook spreken we tegenwoordig vloeiend Klus: Glaslat. Schuurwerk. Sponningbreedte. Stuclat. Voorstrijken. RAL. Bouwdepot. Het enige waar we wat moeite mee hebben, is dat we keuzes moeten maken.

Heel. Veel. Keuzes.

Wat wordt het kleurschema? Welke kleuren op willen we de muren, plafonds, houtwerk? Uit pure wanhoop kies je voor wit, om er daarna achter te komen dat er minstens 27 tinten wit zijn – gelukkig is een daarvan ‘Gewoon Wit’. En dan ben je daar dan eindelijk uit, moet je weer kiezen wat voor type, maat en kleur tegels in badkamers, wc en keuken moeten. En of je een inloop- of cabine douche wil. De tegels horizontaal of vertikaal of in verstek? Hoe willen we onze voegen? Willen we vloerbedekking, laminaat, marmoleum, linoleum… En dan weer een kleur kiezen – die bij voorkeur past bij de rest van de kleuren. Wist je dat er ook al 3 verschillende sóórten behang zijn? En dan heb ik het nog niet eens over … de kleuren. En de motieven. (Overigens, het meest irritante is, dat als ManLief en ik na lang denken en onderhandelen een compromis hebben gevonden en dat je dan de prijs hoort, het buiten ‘het budget’ valt en je weer helemaal opnieuw kunt beginnen).

Net nu we denken alle keuzes gemaakt te hebben, vraagt men ineens wat we voor de ramen gaan doen… Oude kranten dan maar?

maandag, 04 oktober 2010

Beetje klussen

 

Dit was de keuken...De handtekening op de koopakte was koud gezet, of het eerste tegeltje werd van de badkamermuur getikt. Er volgden er nog velen. De keuken, wc en badkamer werden vakkundig gestript. Alle behang afgestoomd, met onder het behang verrassende kunstuitingen van de bouwvakkers ;) Muurtjes afgebroken en deuropeningen dichtgemetseld. Kozijnen kaalgeschuurd, of weggebroken. Dubbel glas ingemeten. Twee keer met volle aanhanger naar de Milieustraat…

De handtekening op de koopakte was koud gezet, of mijn ouders belden op om ons te feliciteren met ons eerste eigen flatje. “Moet er nog veel gebeuren?”, vroeg ma. “Nee hoor, valt mee,” antwoordde ik. “We hoeven alleen een beetje te klussen…”

maandag, 23 augustus 2010

Kleedje (een ode aan de zomer)

 

Kleedje
Ik kocht Kleedje zes zomers geleden. Felgekleurde gestreepte fleece aan één kant, zwart plastic aan de andere. Kleedje gaat trouw mee naar het Valkenbergpark, zomaar in het weekend, overdag doordeweeks of op dinsdagavonden. Kleedje figureert op vele foto’s en in tweets. Kleedje vormde de basis van ontelbare zwoele zomerdagen en -avonden, maar beschermde ons ook omgedraaid tegen de onverwachte regen. Er passen maximaal 6 mensen op Kleedje, en er kunnen er een stuk of 10 gezellig onder schuilen.

Kleedje is synoniem aan de zomer. De zomer eindigt pas als Kleedje, bedekt met verdorde Valkenbergparkgrassprieten, dubieuze vlekken en riekend naar verschraalde wijn en bier de was in gaat.

Dit was helaas tot dusver geen goede zomer voor Kleedje. Té vaak moest Kleedje binnen blijven vanwege de regen. Maar Kleedje klaagt niet. Morgen is er weer een kans op een uitje, de laatste Parkies van deze zomer. Ook ik hoop stiekem op mooi weer morgen en eigenlijk ook op een prachtige nazomer. Voor Kleedje natuurlijk, niet voor mezelf…

vrijdag, 23 juli 2010

Weer vier dagen wandelen

 

Ruim een jaar had ik er naar uit gekeken, maar de 4Daagse was voorbij voor ik er erg in had… Over het lopen zelf is ook weinig bijzonders te melden. Ik zou u kunnen vervelen met verhalen over hoe warm het was, die eerste dag, maar ik had zelf meer moeite met hoe vroeg de start was – om 3 uur ipv de toch al onchristelijk vroege normale starttijd van 4 uur. De tweede dag was overigens – gevoelsmatig – warmer.

Ik ook zou kunnen pochen hoe ver het wel niet was – maar 50 kilometer is nou eenmaal 50 kilometer, daar valt niet op af te dingen. Er was ook geen gehannes met vroege of late starten, want door lief kijkend met een “ik zoek een vroege start voor mijn papa”-bordje op de Wedren rond te hangen (en wat doorzettingsvermogen) had pa voor elke dag een vroege start op de 40 km.

De enige noemenswaardige gebeurtenis van deze 4Daagse-week was het telefoontje van ManLief op vrijdagmiddag terwijl ik de trein naar huis instapte: “De aankoopmakelaar gaat zo een bod doen”. Een uur na thuiskomst bleek ons bod geaccepteerd.

woensdag, 14 juli 2010

Je moet het zelf ervaren

 

Ze hadden het vanwege de regen eigenlijk al afgezegd, maar om half 8 was het droog en er liet het BCG hun aangepaste(n) schouw van de binnenstad tóch doorgaan. Met een klein gezelschap gingen we op pad. In rolstoel of geblindeerd, met ervaringsdeskundigen. Ik begon in de rolstoel, en kreeg op de route van het Elizabeth naar de Grote Markt aanwijzingen en verhalen te horen van Chris van Faassen van het BCG en Harry van der Avoort van stichting BAS.

Nooit geweten dat reclameuitingen voor winkels zo irritant kunnen zijn. Dat er zoveel hondenpoep en glasscherven op stoepen liggen. Dat winkelen op de Haagdijk vrijwel onmogelijk is voor een rolstoeler. Dat de helling richting de lage kade van de Haven onneembaar blijkt. En dat een borrel op de Grote Markt alleen op terrassen te drinken is…

Ik vervolgde mijn weg als blinde. “Ga maar naar de Karnemelkstraat, en probeer een bus in te komen”. Eitje. Not! Zelfs met begeleiding, vond ik het doodeng. Hoewel de ribbelstroken hielpen, lopen ze soms bijzonder onlogisch. Het oversteken van de Oude Vest ging volgens het ‘God zegene de greep’-principe en het busstation op de Karnemelkstraat was alleen te bereiken door stiekem te spieken. Geen idee welke bus waar stopte. Leuk, die fietsklemmen. En het ontbreken van hekjes rond de verlengde Haven. Nadat ik tenouwernood gered was van een onvrijwillige duik in de Haven bij Dok ’64, heb ik de blinddoek aan de wilgen gehangen (waarbij ik me realiseerde dat ik dat KON…) en ik vervolgde de schouw weer per rolstoel.

Ik ontdekte nog hoe onbereikbaar glasbakken (op het Oranjeplein) kunnen zijn en dat er irritant veel auto’s op de stoep geparkeerd zijn in Schorsmolen.

Een ervaring rijker, en spierpijn in mijn armen, stapte ik om tien uur op de fiets naar huis. Ik bekijk de binnenstad vanaf nu met geheel andere ogen, vanuit een geheel ander perspectief!

maandag, 12 juli 2010

Oranje ontkenning

 

Feest bij de F.E.B.O.
Nee. Ik wil het niet weten. Ik wil het niet horen. Ik ontken alles. Ik doe net of gisteravond niet is gebeurd. Het WK is helemaal nog niet voorbij. De finale is nog niet gespeeld. We hebben niet 4 minuten voor het eind van de 2e helft van de verlenging – nog nooit heb ik zó gehoopt op strafschoppen – verloren.

Ik wil de krant nog niet lezen, ik wil de radio niet horen, en bij de tune van het Journaal zap ik naar een andere zender. Ik zit nog in de onkennende fase…

Het was een prachtige maand, vol samenhorigheid, vol hoop. Hoop die op de Grote Markt gisteren ook lang overheerste, tot die 116de minuut. Toen vervloog de hoop. De samenhorigheid bleef. Samen treuren, samen tweede. Een flash-back naar 3 maart en 9 juni… Dus de trots opzij en samen naar de Molenstraat, naar de F.E.B.O., waar de vreugde wél overheerste. En vuurwerk werd afgestoken.

Vandaag hoop ik dat dat gevoel van “samen” nog even blijft hangen.
En vanavond eten we calamares.

dinsdag, 06 juli 2010

Zorgen over Berg en Donk (2)

 

lege winkelwagens voor De Berg en de Donk?
De PvdA heeft de afgelopen jaren bij herhaling gevraagd om flankerende maatregelen voor winkelcentra De Berg, De Donk en Tuinzigt, parallel aan de ontwikkeling van de detailhandel in het stadiongebied, in de vorm van een goed onderzoek en een update van de buurtwinkelcentra, dat ze weer bestaansrecht geeft op de langere termijn. We hebben er zelfs enkele moties over ingediend, en er recent nog eentje aangehouden.

Vanavond bespraken we in de commissie Economie dan eindelijk het langverwachte onderzoek en dat drukte ons met de neus op de feiten.

Liever had de PvdA in deze visie gelezen dat De Berg, De Donk en Tuinzigt een wervelende toekomst tegemoet gingen, met of zonder MegaJumbo maar er staat zwart op wit dat het niet zo is.

We lezen in deze visie, dat als er niets gedaan wordt om deze buurtwinkelcentra te versterken, zullen autonome ontwikkelingen, zoals vergrijzing, ontgroening en dalende inwonersaantallen al zorgen voor een omzetdaling bij de Berg en de Donk, en in mindere mate bij Tuinzigt. De ontwikkelingen bij de Stadionlocatie zullen dit proces alleen nog maar verergeren.
Eén wijkwinkelcentrum, en twee volwaardige buurtwinkelcentra in de Haagse Beemden, daar gaat de PvdA voor. Niets minder. Nu al uitspreken dat de Berg een buurtsteunpunt moet worden, is hetzelfde als met 1-0 achter staan en je daar dan gewoon bij neerleggen.

Ik vroeg de wethouder naar het tijdpad voor het in het rapport voorgesteld verbeterplan, want hoezeer wij als PvdA fractie hechten aan zorgvuldig proces, maar de kadernota 2012 is gewoonweg te laat! Dan is – volgens planning – de Jumbo bij het NAC stadion al open. De PvdA, en met ons trouwens ook andere partijen, heeft de afgelopen jaren bij herhaling gevraagd om flankerende maatregelen parallel aan de ontwikkeling van de detailhandel in het stadiongebied. Een inspreker namens de ondernemers op de Donk gaf aan dat er signalen zijn, dat de onzekerheid over de toekomst ertoe leidt dat de investeringsbereidheid onder ondernemers verdwijnt. Ook hadden we nog enkele vragen over het openen en sluiten van de verschillende Jumbo’s in de buurten.

Door de haast om vóór de aftrap van de halve finale klaar te zijn, werd dit onderwerp afgeraffeld, en de vergadering geschorst zonder duidelijke toezeggingen en antwoorden van de wethouder. Ik steek mijn hand ook in eigen boezem… maar in de voortgezette vergadering – een week later – heb ik wederom aangedrongen om eerder te beginnen met investeren. De wethouder kon niets overhaasten, maar zou zijn best doen. We zullen zien, bij de begrotingsbehandeling…