Nog geen 3 maanden na de vorige campagne, gaan we weer langs de deuren in verschillende wijken van Breda. Om te canvassen – of zoals ik het met een knipoog zeg: de rode jehovas gaan van deur naar deur. Niet alleen om iedereen op te roepen om 9 juni te gaan stemmen (en dan bij voorkeur Partij van de Arbeid), maar vooral om te horen wat er leeft in de buurt. Wat er goed gaat, wat minder en wat er nog verbeterd kan worden.
Ik vind het zelf het leukste onderdeel van de doorlopende PvdA campagne. We doen dit namelijk niet alleen als er verkiezingen zijn, maar het hele jaar door. Je spreekt hiermee ook mensen die niet actief zijn in een wijkraad of in de eigen partij. We spreken iedereen. Ja, dat betekent ook dat er wel eens deuren dicht gegooid worden of dat mensen boos worden. Maar het komt veel vaker voor, dat we prettige, inhoudelijke gesprekken voeren aan de voordeur. Dan horen we dat het goed is dat we langs komen, dat de mensen hun zorgen kunnen uiten. We geven uitleg over landelijk en lokaal beleid of plannen en projecten in de wijk. En soms worden we ook uitgenodigd om binnen te komen. Maar het blijft niet bij praten en luisteren alleen. Alle opmerkingen worden genoteerd en als het kan zo snel mogelijk opgelost. Via de politieke weg of doorgespeeld naar een instantie. We doen er wat mee!
De scharen en mesjes werden fluks geslepen en een kwartiertje later lag er een gezellig kleurrijk hoopje haar om mijn stoel. Geen seconde had ik spijt, alleen maar een gevoel van bevrijding. Daarna moest er natuurlijk ook nog een kleurtje in. Geen highlights, daar was het te kort voor geworden. En ook geen rood, dat is blijkbaar een winterkleur. In een geheime kapperssamenzwering werd de kleur bepaalt. “Die houden we nog even geheim, maar het wordt super-stoer!” Anderhalf uur, twee espresso, de hele glossy leesmuur en een sigaretje later, zag ik het resultaat in de spiegel. Precies wat ik voor ogen had: kort, pittig, stoer, maar vrouwelijk. 
