vrijdag, 20 november 2009

Omen sit Nomen

Sinds ik bijna drie jaar geleden getrouwd ben, krijg ik regelmatig de vraag: “Hoe heet je nu eigenlijk?” Waarop ik dan altijd glimlachtend antwoord: “Solveig”. Na enkele diepe zuchten en rollende ogen volgt dan de obligate vervolgvraag: “Nee, qua achternaam?” Als ik dan naar eerlijkheid en volledigheid antwoord “Van Mourik – Van der Bruggen” zijn er twee mogelijke reacties. OF ik kukel vele treden van de emancipatieladder (terwijl manlief altijd bonuspunten scoort, omdat hij mijn achternaam voorafgaand aan de zijne heeft aangenomen) OF men vindt dat ik moet kiezen voor één van de twee, want dit is toch veel te lang?

Pardon?! Te lang?! Tsk! De achterliggende symboliek van de naam van mijn vader gecombineerd met die van mijn man blijkt niet iedereen te begrijpen. Te lang, blijft het oordeel. Snapjetochwel, niet te onthouden. Punt. Maar, uh, waarom kan ik dan niet gewoon Solveig heten. Niets erachter, alleen Solveig. Dat is MIJN naam. Zo’n gek idee is dat toch niet? Denk aan Pele, Leonardo, Ronaldo, Vennegoor of Hesselink: als het bij voetballers kan, waarom dan niet bij het gewone voetvolk?!

Tags:

Leave a Reply