Ik had vanmorgen een openbaring. Zo maar, in een bushokje achter Den Haag HS. Op zich niet de meest inspirerende plek, op deze grijze grauwe ochtend, maar toch ging er ineens een lampje branden. Ik stond daar nauwelijks beschermd tegen wind en regen, wachtend op de bus, naar de Opzij reclameposter te staren en ik besefte: ik ben een feministe.
Tuurlijk, ik werk in een mannenwereld – Of eigenlijk twee: de olie en de politiek. En ik wil geen kinderen – maar dat willen zoveel vrouwen, toch? Ik werk fulltime en ben daardoor kostwinner. Maar daarnaast hou ik van fuchsia roze, en handtasjes, ga ik de deur niet uit zonder mascara of oogpotlood, heb ik MijnLiefs achternaam erbij genomen – en hij de mijne, maar dat terzijde – en scheer ik mijn benen.
Tja, ik had een bepaalde associatie bij feministen: BH-verbrandende ongeschoren manhatende tuinbroektypes. Maar nu ik al een half jaar iedere maand de vernieuwde Opzij koop en tijdens het lezen van een artikel vaak denk: ‘Daar ben ik het zo mee eens!’ Ik kan me zo ergeren aan de kansen die vrouwen niet krijgen of niet grijpen. Of de ongelijke betaling… De vanzelfsprekendheid waarmee sommige vriendinnen na de geboorte van hun kind 3 dagen gaan werken, terwijl man/vriend gewoon fulltime blijft werken – want anders schaadt dat zijn carriere…
Bij aankomst op kantoor meldde ik vanmorgen in lichte verwarring aan mijn (mannelijke) collega: “Volgens mij ben ik feministe?!” Waarop hij lachend antwoordde: “Maar dat wisten we toch al lang?”
Om mij een hart onder de riem te steken mailde mijn (vrouwelijke) collega mij de volgende boekentip door: F*ck, ik ben een feminist van Roos Wouters. Ik ben dus niet de enige 30-er met openbaringen!
ps. Koop die nieuwe Opzij! Partij- en stadsgenote Nora Kasrioui is één van de nieuwe vaste collumnistes!
