Hoera, de Nijmeegse vierdaagse duurde dit jaar gewoon weer vier dagen! Ouderwets vier dagen met z’n veertigduizenden achter elkaar aan hobbelen en afzien. Mezelf traditiegetrouw vier ochtenden afvragen waarom ik ook alweer 50 kilometer loop – met de onchristelijke starttijd van 4 AM, terwijl 40 km reglementair voor vrouwen prima in orde is en je dan ‘gewoon’ rond half 6 start. Vier keer blij zijn, om bij de samenkomst van de routes van de 50 en de 40 km mijn pa te zien staan of aan komen wandelen (afhankelijk van zijn starttijdstip) zodat we samen verder kunnen lopen en ouwehoeren. Heerlijk vier middagen blaartjes tellen (eindstand: 7), prikken en plakken.
En natuurlijk het jaarlijkse genot om na 200 kilometer gelopen te hebben – zonder feitelijk ook maar ergens heen te gaan, een jaarlijkse G.Z.R. – over de Via Gladiola te zweven. Zweven, ja, want door het applaus van de toeschouwers voel je die pijntjes echt niet meer! En toen eindelijk (twee jaar op moeten wachten) nummer 16 opgespeld werd, was ik gewoon weer enorm blij dat het achter de rug was. Net als altijd na een normale Nijmeegse 4Daagse.
ps. Ik was vrijdag om 13.15 uur binnen. We hadden ons net afgemeld, de krant en een drankje (voor mij eindelijk een pilsje, pa had cola) gehaald en ons onder een grote parasol geposteerd toen die enorme stortbui losbarstte….
