Posts Tagged ‘personal’

zaterdag, 05 juni 2010

Het festival seizoen is geopend

 
Free Your Mind Festival 2010

Sol, Tine, Lin (en ManLief verstopt zich)

Het was warm, zonnig, stoffig, goede muziek, fijne vibes, leuke mensen… kortom: Free Your Mind Festival 2010 was een bijzonder prettig begin van het Dance Festival seizoen. Alors on danse!

dinsdag, 11 mei 2010

I’ve got the look

 

Haarsprietjes
Ik had nooit verwacht dat ik ooit een voetbalvrouw zou bedanken, maar bij deze en uit de grond van mijn hart: Sylvie, bedankt! Twee jaar lang heb ik er bij ManLief om moeten zeuren, maar nu Sylvie van der Vaart met haar stoere korte koppie alle bladen siert, zag ManLief dat kort haar toch best wel heel erg vrouwelijk kan zijn. Voor ik – wederom – een trede van de emancipatieladder donder: ja, ik ben geëmancipeerd, maar ook pragmatisch. ManLief moet er tegenaan kijken, en aangezien ik zelf ook het nodige commentaar op zijn haarstijl had, hebben we 2 jaar geleden een bestand getekend: hij geen coupe-tondeuse meer en ik ging volledig coupe long-blond-animal.

Aan dat bestand kwam afgelopen zaterdag een eind. Off with my hair!

Zelden heb ik een kappersteam enthousiaster gezien, als toen ik het door mij gewenste kapsel voorstelde – stelletje knipfetisjisten ;-) De scharen en mesjes werden fluks geslepen en een kwartiertje later lag er een gezellig kleurrijk hoopje haar om mijn stoel. Geen seconde had ik spijt, alleen maar een gevoel van bevrijding. Daarna moest er natuurlijk ook nog een kleurtje in. Geen highlights, daar was het te kort voor geworden. En ook geen rood, dat is blijkbaar een winterkleur. In een geheime kapperssamenzwering werd de kleur bepaalt. “Die houden we nog even geheim, maar het wordt super-stoer!” Anderhalf uur, twee espresso, de hele glossy leesmuur en een sigaretje later, zag ik het resultaat in de spiegel. Precies wat ik voor ogen had: kort, pittig, stoer, maar vrouwelijk.

Zo’n drastische verandering van kapsel roept héél veel reacties op, varierend van ontzettend positief (“WOW!!! Gaaaaf”), via “Apart” en “Moet jij als politica niet herkenbaar zijn” (Ik ben Geert Wilders of Femke Halsema niet…) tot “Jakkes!” (Maar dat was er maar één. Bovendien kwam hij van De Oma, en zij komt uit de tijd dat vrouwen lang haar hoorden te hebben. Punt.) Eerlijk is eerlijk, ManLief moest even wennen – vooral aan de kleur, maar kan nu zijn ogen niet meer van me afhouden.

Ik heb na drie dagen slechts een klein minpuntje kunnen ontdekken: al mijn profielfoto’s moeten veranderd worden. Daarnaast sta ik de komende vier jaar onherkenbaar in de Stadsgids en op de Gemeenteraadsite. Ach, zelfs met mijn lange haar, was het al een mirakel als ik langer dan 3 maanden enige gelijkenis vertoonde met een foto van mezelf. Maar ik heb het gevoel, dat dit korte koppie een blijvertje zou kunnen zijn…

woensdag, 05 mei 2010

Bye bye Blogger, Hello WordPress!

 

Bye bye Blogger, Hello WordPress

Nu ben ik hier wel eens vaker een tijdje stil, maar dat ligt meestal aan mijzelf. Zo heb ik het regelmatig te druk om te bloggen, dan weer is mijn leven te saai om over te bloggen en – ik geef het toe – ook Twitter is killing voor een blog (waarom zwoegen aan een inhoudelijk stuk, als je het ‘du moment’ ook in 140 tekens de wereld in kunt slingeren, nietwaar?)

Deze maand lag het niet aan mij, maar – en dat is voor mij als ware digiholic zwaar om te moeten erkennen – aan de achterliggende techniek. Toen ik begin 2004 mijn eerste aarzelende schreden in de wondere wereld van het bloggen zette, deed ik dat via Blogger, ftp’end naar mijn eigen domein. En dat ging jaren goed. Ondertussen kwamen er betere, gavere CMS systemen op de markt, maar 1: ik was lui en 2: waarom iets wijzigen waar je je lekker bij voelt?

Tot Blogger.com enkele maanden geleden plompverloren meldde dat de FTP-functie eruit gegooid werd per 1 mei. De schrik sloeg me om het hart! Nee! Verandering is eng! Na de eerste schok, onderzocht ik mijn opties. Ik kon overgaan naar een blogspot (“dat is voor simpele zielen”) of mijn domein dedicated laten hosten ergens in de ongrijpbare krochten van het Google imperium. Aangezien ik graag wil weten waar mijn blog woont, besloot ik met pijn in mijn hart afscheid te nemen van Blogger en over te stappen naar WordPress.

Ik zal u niet vermoeien met de technische details, maar de afgelopen maand heb ik, samen met MijnHelpdesk a.k.a. MijnLief tussen alle drukke bedrijven door 6 jaar blog-lief-en-leed gebackupt, geconverteerd en geïmporteerd. Koekie. Het grootste issue bleek mijn CSS – voor al u niet-nerds: het uiterlijk van dit weblog. Zes jaar scripten, codes invoegen, widgets etcetera zorgde voor een ware warboel aan semantische chaos, waar Windowsprogrammeurs nog een puntje aan konden zuigen. Denk aan opmerkingen als: “Waar dient deze code voor?” “Geen idee, maar laat maar gewoon staan…”

Om een lang verhaal kort te maken: de ergste puinhopen zijn geruimd en ik ben over. Er zitten nog wat onverklaarbare verschijnselen in, die zich met name manifesteren in Firefox. Ook verwijzen alle interne links naar niets meer (sorry), en er is vast nog meer fout gegaan. So be it. Het belangrijkste is: ik blog, dus ik ben!

Laat u het me even weten – per mail of in de comments-, als u merkt dat iets niet werkt of misgaat?

donderdag, 04 maart 2010

The day after the night before

 


Dertienduizendeneen kiezers hebben gekozen voor een Breda waarin iedereen mee doet. Dat leverde ons acht zetels op. Méér dan waar we op gerekend hadden, maar wel één zetel minder dan de VVD. Dit gegeven zorgde voor een dubbel gevoel gisteravond na het bekend maken van de uitslag. Aan de ene kant was ik trots dat we ‘maar’ drie zetels verloren waren, dat we de afgelopen vier jaar duidelijk goodwill hebben gekweekt, dat zoveel mensen in de stad zich kunnen vinden in ons sociaal-democratische verhaal… Aan de andere kant zijn we niet meer de grootste. Héél even kon ik er niet super-blij om zijn, dat ik weer vier jaar mag doen wat ik het liefste doe: gemeenteraadslid zijn. Volksvertegenwoordigen. Tussen, voor en samen met mensen werken aan een sociale, duurzame en leefbare stad.

Dat dubbele gevoel duurde maar kort. Vooral toen ik links van me drie superblije mensen zag: de ‘nieuwe jonge honden’ van de PvdA in Breda. Jamal Nouhi, Sanne Bijlsma en Ruth Giebels. Voor het eerst in de raad. “We zitten erin!” Berichtjes van mijn ouders, vrienden, schouderklopjes, opluchting… en bij thuiskomst – na een borrel met VVD en GroenLinks bij D66 – ManLief met champagne. Soms is het even lastig om privé en politiek te scheiden. Soms moet je gewoon over je schaduw heen stappen, en blij zijn met wat je hebt! De Sven Kramer mentaliteit, zeg maar.

Vandaag overheerst absoluut de blijdschap. De trots. De dankbaarheid. Dertienduizendeneen kiezers hebben gekozen voor een Breda waarin iedereen mee doet. Ruim tweehonderd voor mij persoonlijk. Iedereen ontzettend bedankt! Vandaag nog even nagenieten, daarna weer keihard aan de slag. Coalitie of oppositie, wat er ook gebeurd: ik ga vol enthousiasme tussen, voor en samen met mensen werken aan een nóg socialere, duurzamere en leefbare stad.

Toen ik vier jaar geleden in de raad kwam was ik nieuw, bevlogen en jong. Nu ben ik ervaren, bevlogen maar nog steeds jong – al is het vooral van geest. En, aangezien ik zojuist naar de kapper ben geweest, nog steeds ‘soms blond’.

dinsdag, 16 februari 2010

Carnaval 2010

 


7 meter tule, en 40 neprozen. Dank je schoonmama! Een bossie, een bossie, rode rozen. Grote Markt: “Kielegatters, de stad is van ons!” Biertje? Wat is de Bommel gezellig, en druk! Even naar de Mac. Charelli is gezelli. Hmmm, lekker bakkie koffie bij Sel. Schaatsen Sven! Yes, we hebben Goud. Een bossie rode rooozen! Nog een biertje in de Beyerd? Ik had je moeder kunnen zijn. Goedemorgen Boemeldonk, bent u al bedropt? Ik geef je een roosje, eh, een dropje! Dag lamas! Optocht, kroegentocht, dweiltocht! Lekker zo’n biertje. Dropje, iemand? Geef mij de sleutel van je hart! Hoera, een lama! Bah, roos in mijn bier ; ‘Twaswireenfijnfisjenie… Gelukkig nog een dag uitrusten voor ik weer me weer in het echte leven én de campagne stort!

maandag, 01 februari 2010

Je suis une part-timerette

 

Per vandaag werk ik part-time, een 4-daagse werkweek, 0.8 fte. Ja, ik realiseer me dat ik hierdoor nog verder van die emancipatieladder afdonder, maar hear me out:

Na 4 jaar full-time E&P; data management in Den Haag, full time gemeenteraadslidmaatschap in Breda, een bruisend sociaal leven, twee webmasterschappen, vrijwilligerswerk voor de wandelclub, sporten met de wandelclub en *oh ja* een huwelijkse staat met veel kunst- en vliegwerk met elkaar gecombineerd te hebben, was eind vorig jaar de koek op. De kaars ging langzaam uit, de ballen bleven niet meer in de lucht.

Gelukkig werkt mijn baas mee, en mocht ik nou niet meer herkozen worden in de raad – waar ik overigens rasoptimist zijnde niet vanuit ga – dan ga ik gewoon weer 5 dagen per week aan de slag. Na mijn eerste ‘vrije’ maandag kan ik u wel melden, dat het vooral rust in mijn hoofd geeft, want rust in mijn lijf heb ik sowieso niet!

vrijdag, 22 januari 2010

Cultuurnacht 2010

 

Cultuurnacht
Nadat ik vorig jaar tijdens de eerste Bredase Cultuurnacht in de Binnenstad was blijven hangen, besloten ManLief en ik deze Cultuurnacht vooral de Belcrum te verkennen.

Op weg naar de halte van de gratis cultuurbus daar naartoe, hebben we eerst van de unieke gelegenheid gebruik gemaakt om het oude PTT-kantoor te beklimmen. Op de trap een bombardement van video, geluid en licht die de geschiedenis van het gebouw illustreerden. Genoten van het uitzicht over de stad. Wow, adembenemend! Maar niet te lang: de Belcrum wachtte op ons.

In de bus het programma doorgenomen en ons daarna mee laten voeren. Een groeiend initiatief in Electron, gezelligheid bij het Aardappelimperium, Arty Farty bij Kop en de huidige tunnel onder het station in een ander licht. Daarna toch maar de stad in. Drukte bij het Graphic Design Museum, gezelligheid in de Wasserette en even zitten bij Studio Smack op de Vlaszak… Even recapituleren. Verd… is het echt al zo laat? Door dan! Brabantse nachten zijn lang, maar helaas niet lang genoeg om alles te kunnen zien. Gelukkig is er volgend jaar weer een Bredase Cultuurnacht!

vrijdag, 08 januari 2010

Kaartje kopen

 

Kaartje kopen
Er was eens een meisje met een seizoenskaart voor NAC, die dacht dat ze haar plaats voor de Kwartfinale KNVB-beker vanaf 8 januari 15:00 uur terug kon kopen. Tot ze een mailtje kreeg van haar mede supporters, met de vraag of ze haar kaartje al had. Het meisje – blont, natuurlijk! – keek nog eens goed op de webzijde van NAC, schrok zich een hoedje! Ze had maar tot vanmiddag om een kaartje te kopen. Snel googlede ze de dichtstbijzijnde Primera, en vond er één om de hoek van haar kantoor. Gelukkig, dat kon even snel in de lunchpauze. Minder gelukkig, dat haar kantoor in Den Haag stond. En de Primera in een volksbuurt.

Het blonde meisje liep de Primera binnen. Vijf mannen stonden met lotto-mapjes aan de balie. Nonchelant bladerde het meisje in een willekeurige glossy. “Zeg ‘t ‘es”. Het meisje schrok op. Zes heren keken haar geïnteresseerd aan. “Zij waren voor mij”. De man achter de balie zei: “Dat gaat uren duren, al die loten controleren”. Uren? Zo lang had ze geen pauze. Ze schoof haar geel-zwarte seizoenskaart snel over de groen-gele balie. De man keek haar indringend aan maar zei niets. Het meisje liet haar ingehouden adem ontsnappen. “NAC – Go Ahead Eagles, toch?”, riep hij door de zaak. Vijf heren draaiden zich abrupt naar het meisje. De man achter de balie grijnsde. Het meisje zocht dekking.

“NAC-Go Ahead?” “Dat is toch voar de bekah?” “Op papieah motte ze kunnah winnah” “Ja, op papieah” “Adoa zoa voaliesah”*) Er volgde een levendige voorbeschouwing van de wedstrijd, gevolgd door een analyse van de spelers, Maaskant, het avondje NAC, mogelijke scheidsen… Alles in het Haags, doorspekt met verwensingen en ziektes. Het meisje luisterde met ingehouden lach.

Toen de heren na tien minuten even adem haalden, vroeg het meisje of ze mocht afrekenen. Afwezig gaf de baliemener haar haar kaartje en wisselgeld. De heren hadden het over Ado, Atteveld… De verwensingen en ziektes waren ernstiger geworden. Stilletjes verliet het meisje de Primera.

*)halfslachtige poging tot Haags… Je had er bij moeten zijn :-)

update @ 27/01/2010 Ze hadden gelijk: op papieah hadden we kunnen winnen

dinsdag, 05 januari 2010

Solveig’s Ring

 

Solveig's Ring - Vikingen in Breda
Toen ik enkele maanden geleden de aankondiging las van de muziektheatervoorstelling “Solveig’s Ring – Vikingen in Breda“, heb ik meteen kaarten besteld. Niet alleen uit nieuwsgierigheid – ik ben zover ik weet de enige Solveig in Breda – maar ook omdat de volledige productie, bestaande uit koor, solisten, acteurs en figuranten, door (semi)amateurs uit de regio van Breda gedaan werd. Er werd spektakel beloofd, echte zwaardgevechten, raven, magie, ontroering…

Feiten en fictie zijn met elkaar vermengd in Solveig’s Ring, een legende over de Vikingen in Breda. Het verhaal speelt zich af in de tijd van de Vikingen. Solveig, de dochter van Koning Magnus van Noorwegen, is uitgehuwelijkt aan een Schotse prins. Het schip waarmee ze de oversteek maakt, komt op de Noordzee in zwaar weer terecht. Solveig slaat overboord en spoelt bewusteloos aan op een strand. Goedwillende krachten ontfermen zich over haar en brengen het meisje naar Galar, een verstoten man met genezende gaven die in de bossen rond het toekomstige Breda woont. Solveig, die aan geheugenverlies lijdt, herstelt niet. Galar zoekt hulp in het dorp. Arnout en zijn zus Isolde trekken zich het lot van het vreemde meisje aan. Arnout brengt haar naar een magische plek: de koortsboom in Overa. Maar niet iedereen is gediend van Solveig’s aanwezigheid. Zeker niet als blijkt dat ze een Noorse prinses is en de gevreesde Noormannen die Antwerpen bezet hebben, naar haar op zoek zijn. Het gerucht gaat dat ze Breda al naderen. Angst slaat om in blinde woede die zich op de onschuldige Solveig richt. Is het onheil nog te keren

Vanavond was de premiere in het Chasse Theater in Breda en ik ben niet teleurgesteld. In tegendeel! Wat een meeslepend verhaal, prachtige kostuums, sfeervolle muziek, overtuigende zang, dans en adembenemende decors. Ik werd helemaal in het verhaal getrokken – moest me inhouden niet op te springen als er op het toneel ‘Solveig!’ geroepen werd – en de ovatie aan het eind was absoluut verdiend! Jammer dat de voorstelling maar twee dagen draait, want het was een bijzonder sterk staaltje totaaltheater.

maandag, 04 januari 2010

Treinleed

 

Als doorgewinterde (sic) treinreiziger heb ik alle vertragingen en treinuitval van de afgelopen weken heel ‘zen’ gedragen. Twee maal ben ik al op vertrekstation Breda gestrand, op Oudjaarsdag reed de trein, met sfeervolle vonken vanaf de bovenleiding, tot Lage Zwaluwe – en keerde daarna om. Overmacht door weersomstandigheden, hé, kan gebeuren toch? Thuiswerken is een goed alternatief. De uitdrukking ‘ijs en weder dienende’ is in tijden niet meer zo letterlijk te gebruiken geweest!

Vanmorgen reden we op tijd en op normale snelheid tot Rotterdam. Alwaar we na 5 minuten stilstaan te horen kregen dat we niet verder gingen wegens een ‘aanrijding met een persoon bij Rijswijk’. En toen was ik niet zo ‘zen’ meer. En ik was niet de enige. Terwijl de forensen in kolonne naar naar spoor 13/14 – omrijzen via Gouda – liepen, was het onbegrip niet van de lucht. Niet in de richting van de NS, niet richting Prorail, of de sneeuw dit keer. Nee, alle onbegrip ging richting de ‘een persoon’.

Nu zijn treinforensen over het algemeen begripvolle, relaxte reizigers. Vierkante wielen, kapotte bovenleidingen, bevroren wissels, verkeerde sneeuw, tekort aan materieel, koffiedrinkende conducteurs… We kunnen het aan. We zuchten even diep en reizen om, wachten op een bus, nemen nog een bakkie koffie, bellen naar huis of werk. Kan gebeuren, toch? Waar treinforensen geen begrip voor hebben zijn springers. Niet omdat ze – cru gezegd – ongemak voor ons opleveren, maar omdat een springer, naast zijn directe omgeving, nog iemands leven ingrijpend beinvloedt. Dat van de machinist. Want dat was de meest gehoorde opmerking in de treinforensenkolonne: “Ik snap best dat iemand het niet meer ziet zitten, maar ik vind het zo rot voor de machinist”. Laten we hopen dat het goed gaat met hem of haar.

Laten we hopen op zo min mogelijk vertraging in 2010.