Ik ken een meisje dat met Pasen vaak paashazen tekende. Het viel haar ouders op dat die altijd paars waren. Waarom dat was, vroegen ze. O, zei het meisje, zo heet-ie. De ouders begrepen het niet. De Páárshaas, verduidelijkte het meisje, dat niet begreep hoe grote mensen zo dom konden zijn.
Graag wil ik een kinderboek schrijven met personages die uit zulke misverstanden voortkomen. Soms vertel ik mijn neef W. verhaaltjes voor het slapen gaan, waarin bijvoorbeeld de Struikelrover figureert. Een mooi personage, dat tot het kwade is geneigd maar door zijn onhandigheid telkens weer tot het goede gedwongen wordt. Dan de hoofdman van de bende: Bloedige Ernst. De bende wordt gecompleteerd door Houten Dief (die is ontstaan omdat mijn verloofde in haar jeugd de uitroep ‘houd de dief!’ stelselmatig verkeerd verstond). De bende van de Struikelrover, Bloedige Ernst en Houten Dief wordt op de hielen gezeten door Generaal Pardon en zijn mannen. En tussendoor, als een verhaallijn die nergens op slaat maar erg bevredigend is, hupt soms de Paarshaas, die, als je goed luistert, Lucy in the Sky with Diamonds zingt.
Nee, ik heb dit niet zelf verzonnen, maar gejat overgenomen van Tommy Wieringa. Het is zó herkenbaar: ook ik ben in mijn hoofd geregeld een meisje van 12, met een groot visualiseringvermogen en gekke hersenspinsels…
