Zag allerlei #blogrevival berichten en t ging weer kriebelen.
Oh, wacht… Dat is waar: dit is mijn blog, mijn plek en ik kan hier zoveel tekens gebruiken als ik wil.
Opnieuw:
Ik zag op Twitter allerlei berichten met de hashtag Blogrevival en ik kwam via via op deze lekkere lange link zonder libische connecties 
en het ging weer ontzettend kriebelen. Stiekem was mijn weblog, waar ik 6 jaar lang min of meer regelmatig lief, leed en politiek deelde in coma gezakt – eigenlijk lag dit weblog al ruim 6 maanden dood in een hoekje van het internet, en was het niemand opgevallen, maar ja, doden kun je niet tot leven wekken, coma patiënten wel…
Nu zou ik de verhuis, het nieuwe huis, de nieuwe media, en wat dies meer zij de schuld kunnen geven, maar dit weblog was gewoon onder het kopje “Moeten” terecht gekomen. (Herrinnert u zich Peter nog? ) Er was eigenlijk heel veel onder het kopje “Moeten” terecht gekomen. Er waren nog maar weinig activiteiten waar ik nog echt “Leuk!” tegen kon zeggen. Waar ik nog energie in wilde steken. Time management was allang geen oplossing meer, en de ballen vielen één-voor-één uit de lucht…
Tot het kwartje weer eens viel. Net op tijd. En misschien leer ik het dit keer: genieten, rust nemen, nee zeggen…
De blogrevivalberichten kwamen precies op het juiste moment, ik was bijna vergeten dat ik deze uitlaatklep had. Solly as a Rock is back!
