Dertienduizendeneen kiezers hebben gekozen voor een Breda waarin iedereen mee doet. Dat leverde ons acht zetels op. Méér dan waar we op gerekend hadden, maar wel één zetel minder dan de VVD. Dit gegeven zorgde voor een dubbel gevoel gisteravond na het bekend maken van de uitslag. Aan de ene kant was ik trots dat we ‘maar’ drie zetels verloren waren, dat we de afgelopen vier jaar duidelijk goodwill hebben gekweekt, dat zoveel mensen in de stad zich kunnen vinden in ons sociaal-democratische verhaal… Aan de andere kant zijn we niet meer de grootste. Héél even kon ik er niet super-blij om zijn, dat ik weer vier jaar mag doen wat ik het liefste doe: gemeenteraadslid zijn. Volksvertegenwoordigen. Tussen, voor en samen met mensen werken aan een sociale, duurzame en leefbare stad.
Dat dubbele gevoel duurde maar kort. Vooral toen ik links van me drie superblije mensen zag: de ‘nieuwe jonge honden’ van de PvdA in Breda. Jamal Nouhi, Sanne Bijlsma en Ruth Giebels. Voor het eerst in de raad. “We zitten erin!” Berichtjes van mijn ouders, vrienden, schouderklopjes, opluchting… en bij thuiskomst – na een borrel met VVD en GroenLinks bij D66 – ManLief met champagne. Soms is het even lastig om privé en politiek te scheiden. Soms moet je gewoon over je schaduw heen stappen, en blij zijn met wat je hebt! De Sven Kramer mentaliteit, zeg maar.
Vandaag overheerst absoluut de blijdschap. De trots. De dankbaarheid. Dertienduizendeneen kiezers hebben gekozen voor een Breda waarin iedereen mee doet. Ruim tweehonderd voor mij persoonlijk. Iedereen ontzettend bedankt! Vandaag nog even nagenieten, daarna weer keihard aan de slag. Coalitie of oppositie, wat er ook gebeurd: ik ga vol enthousiasme tussen, voor en samen met mensen werken aan een nóg socialere, duurzamere en leefbare stad.
Toen ik vier jaar geleden in de raad kwam was ik nieuw, bevlogen en jong. Nu ben ik ervaren, bevlogen maar nog steeds jong – al is het vooral van geest. En, aangezien ik zojuist naar de kapper ben geweest, nog steeds ‘soms blond’.