De dag na Breda Barst ontving ik de eerste memo: “Hé, hallo, dit is is uw lichaam. Zou u eventueel een standje rustiger aan willen doen? We zouden graag wat interne herstelwerkzaamheden willen uitvoeren. We zetten ons pleidooi kracht bij door een irritante kriebel in je keel. Dank u!”
Ik deed wat ik met zoveel onzinnige memo’s doe: ik negeerde hem.
Memo twee arriveerde de dag voor de Dag van de Veiligheid, iets dringender van toon en vergezeld van een loopneus en verhoging. “Sorry lichaam,” zei ik, “Het komt nu niet gelegen. Kunnen jullie de herstelwerkzaamheden uitstellen of misschien gewoon ‘snachts doen? Ik kan echt niet rustiger aan doen. Ik moet gaan! gaan! gaan!”
Het bleef een weekje stil, maar toen kwam Memo drie, per aangetekende koerier en inclusief vastzittende hoest en spierpijn. “Goed, dan neem ik een dagje rust”. En daarna ging ik weer full throttle.
Memo vier heb ik nooit ontvangen. Mijn lichaam besloot gewoon alles in de strijd te werpen om me tot stilstand te krijgen: koorts, keelpijn, hoestbuien, ademnood… “Zeg niet dat we je niet gewaarschuwd hebben!!!” Ik sleepte me naar de huisarts, hopend op wat pillen en begrip. In plaats daarvan kreeg ik een preek: over roofbouw op mijn lijf, verwaarloosde verkoudheden die luchtweginfecties worden en dat je lichaam maar een maximum periode in ‘fight’ mode kan staan. Ik moet verplicht thuis blijven en mag nu pas weer aan het werk als ik één volle dag koortsvrij ben…
Ik geef me over…
