Tijdens onze wekelijkse bakjes koffie praten we over mijn werk, mijn (politieke) carriëre, de bewuste keuze om moeder te worden of niet, kortom de onafhankelijkheid van vrouwen in deze tijd. Ze vindt het geweldig wat er nu kan. Toch heeft ze geen spijt hoe haar leven gelopen is. Ach, zo was het toen nou eenmaal gewoon.
Vanavond zocht ik iets in mijn handtas en mikte de hele inhoud op tafel. Tussen de papperassen lag de Opzij. Oma pakte hem, bekeek de voorkant en legde hem voor haar. Gekscherend vroeg ik, of ze hem wilde houden, ik had hem toch al uit. “Dank je”, zei ze, “Weer eens wat anders dan de Libelle”.
Jeetje, mijn Oma krijgt op haar 95ste interesse in feminisme. Hmmm, als ik tot de derde golf van het feminisme behoor, tot welke golf behoort mijn Oma dan?
