Tijdens een zeldzame vlaag van opruimwoede afgelopen weekend ontdekte ik een kaartje van Essent op mijn koelkast. “Binnenkort komt er een meteropnemer bij u langs. Indien hij u niet thuis treft, doet hij een briefje in de brievenbus voor een nieuwe afspraak”. Iets van die strekking. Het kaartje hing er al sinds oktober… Aangezien ik de afgelopen geen meteropnemer gezien heb, noch een briefje in de bus gevonden had, belde ik vanmorgen om kwart over acht goedgemutst het nummer op het kaartje.
Hoera [sic], een keuzemenu!
Ik toetste achtereenvolgens mijn postcode, één, drie en op de gok twee en kreeg een vriendelijke dame aan de lijn. Ik legde vrolijk de situatie uit en even vriendelijk meldde de mevrouw dat per 1 januari Essent en Essent Netwerk gesplitst zijn en dat dit toch echt over Essent Netwerk a.k.a ENEXIS ging en dat ik een ander nummer moest bellen. Ik sputterde nog even dat dit toch echt het nummer op het kaartje was, maar de vriendelijke mevrouw wat onverbiddelijk en gaf me het nummer van Enexis. “Fijne dag nog”.
Zucht.
Nog immer goedgemutst belde ik dit nieuwe nummer. Joepie, alweer een keuzemenu. Rustig luisterde nu ik het hele menu af en toetste vervolgens niets in. De computer verbond me door met een telefoniste. Ik begon vrolijk met het uitleggen van de situatie…
“POSTCODE EN HUISNUMMER!”, onderbrak een mevrouw me bruusk.
Verbouwereerd mompelde ik mijn gegevens.
“THUIS SITUATIE!”
Pardon? “Tja, ik ben getrouwd en…”
Ik hoorde een zucht. “SOORT WONING!”
Goed, deze mevrouw was duidelijk íéts minder vriendelijk dan de vorige, maar braaf antwoordde ik “Ik woon in een flat, maar…”
“Dat verklaart het. Ik zie hier dat de opnemer 2 oktober is geweest. VERDER NOG IETS!”
Misschien moest deze dame nog aan de koffie of had ze een slechte nacht gehad, dus ik bleef aardig.
“Nou, had de meteropnemer dan geen briefje kunnen achterlaten?”
“Dat is zijn EIGEN VERANTWOORDELIJKHEID! Daar kunnen wij NIETS AAN DOEN!”
Hmmm… Ochtendhumeurtje?
Ik wilde graag dan de stand die de meteropnemer had opgenomen, “Indien mogelijk”, voegde ik er lief aan toe.
Na wat brute tikgeluiden, werden de nummers mij toegeblaft.
“Dank u mevrouw, dat was erg vriendelijk van u”, besloot ik het gesprek.
Als antwoord hoorde ik de kiestoon…
Verbijsterd hing ook ik op. Wat een klantonvriendelijkheid!
Misschien is het handig om in het keuzemenu voortaan ook Slachtofferhulp te vermelden?!
