Er komt een moment in je leven dat je je realiseert, dat je ouders echt oud worden. Met alle fysieke ongemakken van dien. Bij ons mam is dat proces al even gaande. U noemt een (chronische) aandoening en zij heeft hem. Gelukkig hoeft ma voor de uitoefening van haar moedertaken alleen geestelijk in goede conditie te zijn. In haar taakomschrijving staan goede gesprekken, knuffelen, advies bij koken en alle overige moederdingen. Pa doet de fysieke ondersteuning, in de meest brede zin van het woord en inclusief fietsreparaties. Hij is bijna 63, en sinds hij met vroegpensioen is, drukker dan ooit. Bestuur hier, vrijwilliger daar en alles met de fiets, door weer en wind. Als we samen wandelen, dan is hij degene die me er door heen sleept als ik een dipje, geen zin meer of een blaar heb. Grijnzend loopt hij me er uit. Tot vannacht.
Ik merkte rond de 10 km van de 80 van de Langstraat, dat hij wat instabiel liep. Pas 10 km later gaf pa eindelijk toe, dat hij zich niet helemaal lekker voelde. Toen we op 25 km bij een post een kopje soep aten, werd pa niet goed. Hij ging grauw, zwetend en misselijk op de grond zitten. Ik riep een EHBO-er erbij en we brachten hem naar binnen. Geen hartaanval, gelukkig, maar hij kon echt niet verder lopen. Pa probeerde me nog ervan te overtuigen, dat ik door moest lopen, maar de EHBO’er wilde dat ik bleef. Een uur later, toen MijnLief er was om hem op te halen, ben ik met hen meegreden. Alle wandelaars waren al voorbij, de toeschouwers weg en mijn zin om te lopen ook. De Langstraat ligt er volgend jaar ook nog, samen uit, samen thuis. Pa belde me net op, het ging weer beter met hem. Morgen gaat hij naar de dokter, en dat ik hem niet uit gelopen heb, vond hij nergens voor nodig. Zo ken ik hem weer.
Vannacht had ik een reality check. Ook mijn pa wordt ouder, en er komt een moment dat hij me niet meer keer bij kan benen bij het wandelen. Ik hoop dat dat moment nog ver weg is. We moeten volgend jaar – en de jaren erna – nog de Vierdaagse en de 80 lopen!
