Solly as a Rock!!

Toen Peter Elbertse me vertelde, dat er als stunt tijdens het tweede Zomerzandfeest – om te vieren dat ze halverwege fase 1 van de reconstructie van de Ginnekenweg-Noord waren – een heuse stillettorun georganiseerd zou worden, aarzelde ik geen moment en schreef me meteen in! Natuurlijk ging het me hier niet om de winst (misschien een klein beetje…), maar om de eer van de Bredase Gemeenteraad te verdedigen!

De moed zakte me in de roze, hooggehakte schoenen toen ik de concurrentie zag. Zestien jaar oud, bloedfanatiek en met vastgetapete pumps verkenden ze in volle vaart het parcours van de eerste Bredase Hoge Hakken Zand Race. Als extra spelelement lag halverwege het traject een zandberg… Met knikkende knieën stond ik na de verplichte hakkenmeting klaar voor de start. Ik was uit veiligheidsoverwegingen maar in de rij áchter de bloedfanatieke meiden, die ook nog eens lid van Sprint bleken, gaan staan.
Na het startschot van collega CDA-raadslid Mattie Boidin gingen we in volle vaart over het nog niet gereconstrueerde deel van de Ginnekenweg. De zandberg bleek geen hindernis, maar een prima ondergrond voor de hakken. Binnen de minuut spurtten we over de finish en natuurlijk had één van de Sprint-meiden gewonnen. Ik finishte als 7de of 8ste .
Mijn verbazing was dus groot, toen ik van de (geheel onafhankelijke) jury te horen kreeg, dat ik toch een prijs had gewonnen! En niet zomaar een prijs, maar de originaliteitsprijs. Men vond het erg origineel, dat ik niet alleen op chic roze satijnen pumps, maar ook met handtasje gerend had. (Dat mijn handtassentic ooit nog eens iets op zou leveren, had natuurlijk niemand verwacht).
Een fotoverslag van de Hoge Hakken Race staat op BredaVandaag.nl).

Trouwens, ik heb de prijs – een waardebon van 100 euro uit te geven in de Ginnekenweg – in eerste instantie niet aangenomen, omdat niet wist of dit mocht in verband met integriteit enzo. De bon gaat nu naar iemand die het absoluut verdient en 100 euro shopping money beter kan gebruiken dan ik!

Om half 7 ‘smorgens is het Valkenbergpark in Breda niet het stille, verlaten stadspark dat je zou verwachten op dat tijdstip. De forensfietsers naar het Station wekken de zwervers op de bankjes, vogels vliegen verschrikt op wanneer bij het groepje voetballers de bal uit koers raakt en een koppel-op-leeftijd beoefent tai-chi tussen de lege wijnflessen.

Tussen de zwervers, voetballers, fietsers, eenden, ganzen, kauwen en meeuwen hupt sinds een paar weken een lief klein zwart-wit konijntje. Nu ben ik redelijk thuis in de natuur, dus ik vermoed dat dit niet altijd een wild konijntje is geweest. Misschien is het ontsnapt of – schande! – door iemand bewust losgelaten.

Het beestje is een vreemde eend in de bijt; ik zie nooit andere konijnen in het Valkenberg – in het Chassépark trouwens wel. Iedere ochtend weer sta ik in dubio: zal ik het asiel bellen om hem op te pikken of laat ik ‘mijn’ konijn lekker huppelen. Tot dusver kies ik voor de laatste optie, want ik heb niet het idee dat dit konijntje iets tekort komt in het park. Ik denk zelfs dat hij (of zij) zich prima vermaakt.

Zucht. Blijkbaar ben ik ondertussen zo’n doorgewinterde binnenstadbewoner, dat ik niet eens meer met mijn ogen knipper bij voetbalcompetities of vloekende zwervers op een tijdstip dat velen in de stad zich nog een keer omdraaien in bed, maar me ondertussen wel druk maak over een konijn in een stadspark…