Proost! Een oranjebitter – in mijn geval ook echt maar één, want dit traditionele drankje is zooo smerig – op Hare Majesteit en op de 39 versbenoemde ridders in Breda. Zonder uitzondering zetten zij zich vrijwillig in voor allerlei organisaties in en rond de stad. Van sportverenigingen tot migrantenraden, van bijenclubs tot telefonische hulpdiensten… Onbaatzuchtig en vanzelfsprekend, en dat al jaren lang.
Als ik om me heen kijk, lijken vrijwilligers een uitzondering te worden. Een uitstervend ras. Mensen bekommeren zich vaak alleen nog om hun eigen huisje, boompje, beestje. Ik verwonder me hier over, want bij mij is vrijwilligerswerk er met de paplepel ingegoten. Is het dan de leeftijd, de generatie of deze maatschappij? Als ik tegen vrienden vertel dat ik, naast mijn baan en raadswerk, collecteer voor Jantje Beton, meehelp als er wandeltochten geörganiseerd worden, tap op Breda Barst en ruim 1000 basisscholieren voeder tijdens een Avond4Daagse, kijken ze me vreemd aan. “Wat krijg je daar dan voor?” Niets. “Helemaal niets?” Nee, vrijwilligerswerk levert geen geld op, maar een goed gevoel. Ja, het kost tijd, maar je krijgt er zoveel voor terug. Af en toe wordt ik moedeloos van het egoïsme om me heen. Wel nemen, niet geven.
De moraal van dit verhaal: doe eens iets voor een ander, voor je club of je buurt. Dan krijgen er over dertig jaar tenminste nog steeds mensen een lintje!
