Solly as a Rock!!

Mijn barrel vouwfiets heeft geen remmen, ik stop door gewoon mijn voeten op de grond te zetten. Het stuur draait onafhankelijk van mijn voorwiel, dat geeft een extra spelelement in de bochten. Ik heb geen bel – en niet nodig ook, want alles aan mijn vouwfiets rammelt. Als er een APK voor fietsen was, zou de mijne meteen total-loss worden verklaard.
Toen ik ‘savonds op weg van het station naar huis tot stilstand werd gemaand door twee agenten, vreesde ik dan ook het ergste. Ze schenen met hun zaklampen over mijn barrel vouwfiets en daarna in mijn gezicht. Ik zette mijn meest schuldbewuste gezicht op en wilde me al gaan verontschuldigen voor de erbarmelijke staat waarin mijn barrel vouwfiets zich bevond.
“Goedenavond mevrouw, onze complimenten, uw fietsverlichting is prima in orde! Rijdt u maar weer door.”
Met rode wangen van schaamte ben ik maar meteen doorgereden naar de huisdealer, en heb het rode fietsje gekocht. Als bonus kreeg ik er een pakje rode Gauloises bij…

Mijn dealer kent mijn voorkeuren goed. Zodra ik bij hem binnen kom, draait hij zich om en pakt mijn dagelijkse dosis. “Eén of twee vandaag?” en legt de gewenste hoeveelheid op de toonbank. “Iets anders nog?”. Hij verkoopt alles wat je nodig zou kunnen hebben. Maar nee, ik hoef geen bier, wijn, horloge, snoep, sieraden of eten, gewoon een pakje rode Gauloises. Hij wijst naar buiten. Voor het raam van de avondwinkel staat een rood vouwfietsje te blinken. Ik had hem niet opgemerkt toen ik mijn barrel vouwfiets weg zette. “Is goede fiets. Chinees.” Rood en Chinees… ik glimlach even. Ik schud mijn hoofd, ik heb al een fiets. Hij wijst naar mijn barrel vouwfiets en trekt zijn wenkbrauwen op. Ik snap zijn weinig subtiele hint. Mijn huidige vouwbare vervoersmiddel valt inderdaad bijna van ellende uit elkaar. “Ja, ik weet dat ik een nieuwe fiets nodig heb, maar ik heb er even geen geld voor”, zeg ik.“Honderd twintig euro, geen geld.” Geen geld, inderdaad. Ik twijfel, maar stap even later de deur uit met slechts het rode pakje sigaretten. Terwijl ik mijn barrel vouwfiets pak, werp ik stiekem toch een blik op het blinkende fietsje. “Ik hou hem wel apart voor je!”, zegt mijn dealer grijnzend.

Een aantal jaren heb ik vol kunnen houden dat ik tussen alle schakeringen blond op mijn hoofd, gewoon ook wat asblonde haren had. Tot ik vandaag een wel heel stugge, weerbastige, zeer licht asblonde haar ontdekte in mijn coiffure. Meteen uitgetrokken en bestudeerd. De conclusie was pijnlijk helder. De aftakeling heeft definitief toegeslagen, ik kan het niet langer ontkennen: ik word grijs. De rimpels in mijn gezicht leken meteen dieper, de oogleden slapper en: zag ik daar nou een snor? Gedeprimeerd slofte ik door de stad op weg naar de raadsvergadering. Waar ging het eigenlijk over, had ik de juiste stukken wel bij? Oh nee, vergeetachtigheid! Ik word oud. Nu reedsch! Verzonken in melancholie loop ik bijna twee oudere dames omver. “Sorry!”, roep ik gegeneerd. Verontwaardigd kijken ze me aan en terwijl ze door lopen hoor ik gemopper over ‘Die jeugd van tegenwoordig’. Ik voel me meteen stukken beter.