Zaterdagochtend was ik – samen met ‘onze’ wethouder Snier en fractiegenoot Richard Blankenstein – al vroeg in de Bredase wijk Driesprong voor het wijkfeest. Een stralende dag voor een feest, maar met gemengde gevoelens, aangezien het de laatste was in deze buurt. De Driesprong is gebouwd in de jaren 50 (van de vorige eeuw) en de woningen voldoen absoluut niet meer aan de eisen van deze tijd. Er moet dus eerst gesloopt worden, om plaats te maken voor betere woningen. De gevoelens van de -deels volkse, deels Molukse -wijk werden mooi samengevat in de laatste regels van het gedicht van bewoonster Anita van Beek – Chartrer: ” De Driesprong, daar ligt mijn hart voor altijd. Houdoe, Selamat Driesprong, zeg ik tot mijn spijt.” Wethouder Snier stak de bewoners een hart onder de riem en riep ze op om actief mee te denken en praten in een klankbordgroep over de invulling van de nieuwe wijk. Daarna was het tijd voor lekker eten. Broodjes kaas en casaves. Tomatensoep en rijst met kokos en sambal (‘ kijk uit: deze is zelfgemaakt en een beetje pedang!’, waarschuwde de kokkin met een glimlach.) Hollandse en Molukse gerechten gebroederlijk naast elkaar, tekend voor de unieke sfeer in deze wijk.
Als toetje kregen we optreden van een dansgroep, bestaande uit 5 meisjes tussen de 6 en 10 jaar uit de buurt, die Samoaanse dansen uitvoerden. Prachtig! Er zat meer gratie in de vingertoppen van deze dames, dan in mijn hele lijf. Richard en ik hebben onszelf nog vrijwillig belachelijk gemaakt door mee te doen aan de aansluitende workshop. Tussen alle gracieuze dames en heren, vielen wij enigszins uit de toon (of maat). De zaal heeft in ieder geval genoten (lees: blauw gelegen van het lachen) als wij weer eens finaal de verkeerde kant op draaiden!
Helaas konden we ons niet nog verder voor gek zetten niet meedoen met de vijfkamp, want we moesten door naar de opening van de slagvaardige Boschstraat.