Solly as a Rock!!

 

Mijn Oma praat eigenlijk nooit over de oorlog. Ik heb haar wel eens gevraagd, waarom niet. Ze haalde dan haar schouders op. Waarom wel? Er viel niet zoveel over te vertellen, zij en Opa hadden het overleefd. Niets bijzonders, heldhaftigs of fouts gedaan. Na de oorlog was iedereen bezig met de wederopbouw. Er werd gewoon niet over de oorlog gepraat.

Tot vanavond tijdens de koffie.

Zomaar ineens vertelde Oma hoe Opa autobanden achterhield bij zijn werkgever, en benzine. En daar dan enorm over in de rats zat. Of hoe hij bijna naar Zeeland was gestuurd. Dat Oma haar fiets had verstopt. Hoe ze een mof – “dan zeg je ineens weer moffen” – niet had verteld wat de weg naar Ulvenhout was (omdat ze pas net in Ginneken woonde, en het echt niet wist). Hoe ze eind oktober 1944 de nacht in de kelder hadden doorgebracht, omdat er in de buurt geschoten werd. Dat ze de volgende ochtend wakker werden en er Poolse soldaten in de straat stonden, geallieerden. Dat ze toen geen feest hebben gevierd, omdat ze in de rats zaten over de familie in Amsterdam. Die niet vrij waren, en de hongerwinter door moesten. En dat daarom 5 Mei voor haar een bijzondere dag was: toen hoorde ze dat de hele familie had het overleefd. Iedereen was vrij. Er is toen wel gefeest.

Ik heb haar verhaal niet onderbroken, weinig gevaagd. Ademloos heb ik geluisterd. Ik vond het heel bijzonder, dat ze zomaar verhalen over de Tweede Wereldoorlog vertelde. Kleine dingen, die ze zelf heeft meegemaakt. Deze groep mensen wordt steeds kleiner. Voor je het weet is er niemand meer, die er over kan vertellen…

 

Voor een IKEA-adept als ik is het als een droom die uitgekomen is: ik ben sinds kort te koop bij IKEA! Als paneelgordijn bevind ik me trors in het gezelschap van Billy, Benno en Ivar. Helaas alleen in de kleuren zwart, wit en naturel – een échte Solveig is minstens ook in rood en knalroze verkrijgbaar…

 

Ik heb er geen woorden voor. Wat als een feestelijke dag begon, werd na 11.52 uur opeens een dramatische.

Het nieuws over het ongeluk – of de aanslag – in Apeldoorn sijpelde binnen vlak na de traditionele bijeenkomst met alle Bredase gedecoreerden. Zo sta je aan de oranjebitter, zo zit je verbijsterd voor de TV in de fractiekamer. Geschokt zag ik hoe de zwarte auto rakelings de bus met de koninklijke familie passeerde, in de achtergrond mensen die als lappenpoppen door de lucht vlogen, en tot stilstand kwam tegen de Naald. Onthutst fietste ik naar huis.

Op de bank heb ik nog meer nieuws gekeken. Zapte van Nederland 1, naar RTLZ en weer terug. “Koninginnedag is haar onschuld kwijt”, zei een verslaggever, en zo voelde het voor mij ook. Rond half 3 vroeg MijnLief of we nog in de stad in gingen. Ik stond in tweestrijd. Aan de ene kant vond ik dat ik uit piëteit met de slachtoffers niet kón feestvieren, aan de andere kant was er juist het sterke gevoel dat één man onze Koninginnedag niet kapot mocht maken.
Uiteindelijk zijn we toch naar het Valkenberg gegaan. Met vrienden – en hun kinders – op een kleedje in het gras. Gepraat over de gebeurtenissen. Om ons heen leek het drukker dan voorgaande jaren, alsof méér mensen wilden laten zien dat niemand aan Koninginnedag mocht komen. Af en toe liep ik naar de tv die iemand had aangesloten, om het laatste nieuws te zien. Uiteindelijk werd het zelfs onverwacht – misschien wel ongepast? – gezellig. Om half 7 zijn we naar huis gegaan. De Grote Markt stond nog bomvol feestvierders.

Update @ 01/05/2009: Vanwege de gebeurtenissen in Apeldoorn heeft de landelijke PvdA besloten om alle 1 mei-vieringen af te gelasten. Ook de viering in Breda gaat dus niet door.

 

Iemand had zijn boterhammen op de rails gegooid. Minstens één goederentrein geleden, dat was duidelijk te zien. Toch besloot een kauw dat deze ooit-witte boterham een lekker maaltje voor hem zou zijn. Doelgericht en gracieus landde hij op de rails. Pikte enkele keren in het brood, alsof hij het testte, voor hij een stuk van de boterham af scheurde. Bedaard knabbelde hij het stukje op. Voor hij zijn tweede hap kon nemen, landde een tweede kauw naast hem. De ongenodigde disgenoot bleek ook nog eens slecht opgevoed: hij nam de resterende boterham in zijn geheel in zijn snavel. De food fight die daarop ontspon, werd vol interesse gevolgd door enkele tientallen wachtende reizigers op het perron. De intercity naar Den Haag reed het station binnen. De toeschouwers hielden hun adem in. De kauwen vlogen net op tijd op. De ooit-witte boterham bleef onttakeld achter op de rails.

 

Een collega van mij staat regelmatig in mijn kantoor te bedenken waarom hij ook alweer de 25 meter vanaf zijn kantoor richting het mijne heeft afgelegd. Vandaag deed hij bovenstaande prachtige – tegelwaardige – uitspraak…

 

Ik ben gezwicht. Lang heb ik geaarzeld, en erom heen gedraaid. Ontkend, dat ik hem wilde. Maar ik heb eraan toegegeven, en ik heb niet eens spijt. Een vriendin is geschokt: “Een ander? En dat in deze zware tijd?!” Het was een sleur thuis, vooral ‘savonds, als we alleen met ons tweetjes waren. Tien jaar is een lange tijd, maar ik was eigenlijk een beetje uitgekeken op hem… Tja, en nu staat hij bij me in de woonkamer en ik kan niet wachten om naar hem toe te gaan…